DONDERDAG 21-10-2021
Vanochtend heb ik uitgeslapen. Ja ik was behoorlijk moe al twee dagen te kort geslapen na dat ik ziek ben geweest. Oeps dat voel ik wel. Het regent, het waait, het giet buiten. Didi heeft tussen de buien door een vuurtje gemaakt buiten, het is erg koud binnen in het huisje. Ik heb 5 minuten de tijd om van het vuurtje te genieten en dan begint het te hozen. We besluiten binnen op te ruimen en in te pakken. We gaan vandaag weer naar huis. Het is zo slecht weer dat we ook niet meer tot laat willen blijven.
De jongens helpen met de afwas en Reier doet een beetje met ons mee en soms met de jongens.
Wanneer we klaar zijn laden we de bus van Didi in en rijden we naar huis.
Mijn liefde komt vandaag ook weer thuis. Ik heb hem gemist en ik ben heel erg blij hem weer te zien. Didi en ik hebben samen een heerlijke pasta gemaakt en we eten nog met samen. Jop de vriend van Didi komt en hij eet ook nog een hapje mee. Daarna gaan ze naar huis.
Noeki komt thuis en ze lijkt weer zo veel ouder en wijzer. We kletsen samen even bij en dan ga ik mijn vader ophalen van Schiphol en naar huis brengen. Die is 5 weken in ons huisje geweest in de bergen.
Het is fijn om hem weer te zien. Onderweg verteld hij hoe hij het heeft gehad en over onze Noorse familie waar hij ook nog even op bezoek is geweest. Ik word er blij van en mis de familie daar.
Wat me opvalt de laatste dagen en nu ook, is hoe ik me voel van binnen. Ik voel me rustig, er is veel ruimte aan het ontstaan. Nu zit ik hier thuis en voel ik me anders als voordat ik weg ging. Ik voel en probeer te ontdekken wat het is.
Dan weet ik het. Ik voel me thuis komen in mezelf. Het voelt zo fijn. Mijn hoofd is rustig, ik ben aardig voor mij, ik probeer zo goed mogelijk te voelen en te luisteren naar wat ik nodig heb, dat aan mezelf te geven en dat lukt aardig.
Ik begin steeds meer vertrouwen weer te krijgen in mezelf. Dat ik kan doen waar ik gelukkig van word, doen wat me energie geeft. Het is echt zo lang weg geweest, dit nu voelen is wel een heel groot cadeau. Ik weet dat ik op de juiste weg ben, het voelt goed zoals het nu is. Wat een verademing en opluchting.
Het schrijven en fotograferen, mijn authentieke zelf expressie geven is zo fijn. Ik heb me zo lang ingehouden en nu mag het er eindelijk uit. Stap voor stap dag na dag. Hoe ik het allemaal precies ga vormgeven weet ik nog niet helemaal. Wat en hoe ik het beste kan delen weet ik ook nog niet helemaal. Mijn eigenheid hier in vinden dat gebeurt alleen maar door het te doen. Dat is wat er nu gebeurt. Jeetje wat een mooi gevoel is dat.
Het klinkt misschien wel raar maar eindelijk ben ik weer belangrijk voor mij. Heb ik het gevoel dat ik er toe doe. Dat ik soort van recht heb op mijn bestaan, zo als ik ben, met wat ik te geven heb. Zo veel destructieve gedachten heb ik de ruimte ontnomen om me af te kraken en te zwepen de hele dag. Of waren ze er misschien wel om te zeggen dat ik niet goed voor mezelf aan het zorgen was?
Ik mag leven, ik mag weer dromen en doen. Thuis zijn in mezelf is misschien een van de belangrijkste dingen. Zo voel ik me veilig en gerust, dat heb ik zo weinig mogen ervaren in mijn leven.
Wat maakt dat ik me hier en nu extra dankbaar voel en dat wil meenemen elke dag. het zal me bekrachtigen in de keuzen die ik allemaal ga maken die nu ten goede zullen zijn van mij en mijn omgeving.
Er is een onontdekte kracht in mij die ik aan het ontdekken ben en ik ga dit als een avontuur tegemoet. Als of ik op ontdekkingsreis ga. Ik voel me een avonturier. Daar geniet ik van. Wat een geluk heb ik.
Dankbaar voor mij. Dankbaar voor het thuis komen. Dankbaar voor het thuis zijn. Dankbaar voor het avontuur. Dankbaar voor de ontdekkingsreis. Dankbaar voor alle de vakantie. Dankbaar dat jij dit leest en met me deelt.
Met alle liefde in mijn hart Naomi
