Woensdag 03-11-2021
Ik schrik vandaag wakker. Het is al zeven uur en de wekker is niet afgegaan. Ik spring het bed uit en maak bo snel wakker en begin ontbijt te maken en eten voor school klaar te maken. Ik kan nu niet het water in. Ik moet de jongens helpen.
Wanneer iedereen de deur uit is ga ik achter mijn laptop zitten en begin te doen wat er op mijn to do lijst staat. Ik merk dat ik me zo onrustig voel. Ik heb niet gedaan wat ik wilde. Ik weet even niet meer zo goed waar ik mee bezig ben. Hoe ga ik nu geld verdienen? Waarom schrijf ik eigenlijk en wat is mijn doel? Wat is mijn verdienmodel?
In Frankrijk voelde alles zo duidelijk. Nu voel ik me verloren. Mijn to do probeer ik af te werken. Er moeten nog wel heel veel dingen gebeuren. Het voelt als of het niet opschiet, waarom vind ik dat zo erg? Waarom voel ik haast en druk?
Dit stuk hier boven heb ik in de ochtend geschreven. Om 12 uur zijn Wessel en ik het water in gesprongen. Ik wilde dat doen dat was mijn afspraak met mezelf en ik kan mezelf niet verloochenen. Ik wilde me beter voelen en nu langer in het water blijven en ademen. Alles eruit halen wat ik nu zou kunnen. Ik wil dit filmpje met je delen. Want ik voelde me voor dat ik het water in ging zo verward en ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ik was in een vervelende energie. Ik wil je inspireren om te doen wat je hebt afgesproken met jezelf. Dat je ook al is het later op de dag. Dat het koude water en voor mij ook sporten helpt om me sterk te voelen en door te zetten.
Na de duik voelde ik me blij, opgelucht als of ik weer terug kwam in mezelf. Wat fijn was dat. Ik heb thuis nog een nieuwe sport schema geschreven. Even de vaatwasser aan gedaan en daarna even naar school van Fedde om aftestemmen hoe laat ik hem bij hun ophaal. Ik besluit daarna even boodschappen te doen een goede inkopen.
Ja ik hou heel erg van muziek om iets dieper te voelen. Daarom wil ik dit nummer met je delen. Als je het leuk vindt kan je het opzetten en lezen en voelen wat er in je gebeurt. (Gebruik je Deezer of Spotify? Ik heb ze er allebei in staan met de linkjes hier onder.)
Ik luister in de auto naar een hele inspirerende potcast. Ook tijdens het boodschappen doen. Er gaat zo veel door me heen. Hoe eerlijk ben ik? Loop ik vast omdat ik te veel nadenk over wat anderen van me vinden? Bang om het niet goed genoeg te doen. Bang dat mijn manier anders is misschien en dat mensen dat niet zullen waarderen. Ik bedoel, kan ik wel schrijven? Is het niet allemaal heel saai? Wat wil ik nou eigenlijk hier mee? En waarom weet ik dat nog niet?
Alles in het leven gaat stapje voor stapje. Het zijn allemaal processen waar we inzitten. Ik zit nu in dit proces. Niet alles is nog duidelijk. Of misschien wel en durf ik nog niet dat kan natuurlijk ook? Wat is het dan dat ik niet durf? Mijn echte waarheid uitspreken? Dat durf ik wel in veiligheid van mensen die ik vertrouw durf ik dat ook hier? Hou ik me toch in omdat ik toch iets van schaamte voel? Of word ik misschien buiten gesloten?
Die ene stap na al die andere stappen hier voor doet heel veel. Ik wiebel echt wel. Maar ik ben er nog en doe het nog. Zo veel mogelijk mijn best. Mijn blog van dinsdag heb ik nog niet geschreven. Ook nog niet van onze vakantie in Frankrijk… Toch hou ik me zo goed als ik kan aan de belofte die ik heb gemaakt naar mezelf toe. Soms gaan de dagen net anders ben ik moe heb ik te weinig geslapen, wil iedereen thuis ook aandacht. Wil ik niet meer schrijven zo als nu in de avond omdat ik dan bang ben dat ik niet meer kan slapen en weer de hele nacht wakker zal zijn.
Leef ik mijn authentieke zelf? Dat is ook iets wat ik mezelf afvraag. Ja en nee. Ik Doe soms dingen niet die ik wel wil doen die belangrijk voor me zijn. Ik zal mezelf er nu niet meer om veroordelen maar ik word me er wel steeds meer bewust van. Stap voor stap… Daar ben ik heel erg blij mee.
Daarom dacht ik toen ik thuis kwam ik moet ons rommel hok (eigenlijke de bijkeuken) en nog meer plekjes hier in en om ons huis even opruimen. Misschien spullen weg doen. Dat hok opruimen dat stel ik al zo lang uit, terwijl ik het elke dag aan me voel trekken. Ik heb niet zo heel veel kleren en schoenen toch wil ik echt gaan kijken wat maakt me nog gelukkig en wat niet. Ruimte maken letterlijk en ook in mijn hoofd en systeem. Zodat ik meer ruimte heb om te kunnen groeien en mezelf nog meer expressie kan geven. Dat het niet zo snel een rommel word en ik steeds afdwaal. Ook omdat ik morgen als het goed is alles binnen heb om mijn lampen te maken. Daarvoor heb ik ruimte nodig en een beetje orde.
Ik ben nog niet klaar, wel is het hok klaar en het is eigenlijk al lang tijd om naar bed toe te gaan. Ik wil nog schrijven. Vanavond wel. Ontdekken hoe eerlijk ik me durf uit te drukken. Voor nu best wel denk ik. Hier in zit ik ook in een proces. Ben ik aan het helen van binnen. Is mijn systeem zich aan het aanpassen. Gaat mijn deur steeds verder open om mijn licht te laten schijnen.
Voor mij is het zo belangrijk dat iedereen zijn authentieke leven mag leven. Ook al zijn we allemaal zo anders en toch hebben we zo veel universeels in ons. We willen allemaal zijn wie we zijn denk ik. We hoeven niet de zelfde mening te hebben we kunnen elkaar waarderen voor wie de ander is. Iedereen zit in zijn eigen proces. Op zijn eigen pad en dat is iets moois iets wat hier op aarde zo hoort te zijn. Dat maakt onze wereld zo kleurrijk en soms ook zo gecompliceerd…
Zeker in deze tijden waarin er zoveel gebeurt waar wat we niet in de hand hebben. Wie ben je dan waar sta je dan? Blijf je bij jezelf, kies je voor wie je bent en wat je voelt? Wat dat ook mag zijn. Kun je de mening van een ander aanhoren en er respect voor hebben?
Durf ik me uit te spreken? Ik weet dat er veel mensen zijn die dan lijn recht tegenover je komen te staan. Kan ik dat accepteren? In alles wat ik wel of niet doe wat ik zeg wil ik niet dat een ander zich aangesproken of aangevallen voelt. Ik wil niemand kwetsen. Toch als ik me niet uitspreek als ik niet helemaal eerlijk ben dan ben ik niet ten volle mezelf en dat is juist wat ik wil. Ik zie het na het gevecht van de afgelopen dagen duidelijk. Dat is wel echt een cadeau. Altijd zijn die momenten van onrust en pijn er om gehoord en gezien te worden zodat ik beter kan zorgen voor mezelf anderen en de wereld om me heen. Zo dat ik meer expressie kan geven van wie ik ben. Zonder anderen pijn te doen.
Ik heb ongeveer twee jaar geleden mijn handen laten lezen. wat me toen zo heeft geraakt is dat ze zei dat er een deel is in mij dat nooit echt heeft geleefd. Dat stuk je in mij heeft zich moeten verschuilen als klein meisje en soms heeft ze geprobeerd om tot leven te komen. Ik was alleen te bang voor de pijn en het verdriet. Ik kon het niet aan.
Soms is ze er even en voel ik me zo vrij. Dat gevoel… Wacht even dit is echt mooie synchroniciteit! Ik kijk namelijk net even op mijn telefoon hoe laat het is en zie hier onder de tijd. 1:11 Nou dan gaat er wel even iets door me heen. Als of iets hoe je het ook wilt noemen. Iets wilt zeggen… Naomi je doet het goed ga zo door! Dank je wel…
Nou die vrijheid voelt als het diepste van mijn ziel. Het deel in mij onbeschadigd. Ze zei toen ook je hebt het beschermt zo dat dat deel niet beschadigt is. Nu na twee jaar zoeken leren, doen, door een diepe duisternis heen gaan. Is het tijd om haar een plek te geven in mijn leven. Zij maakt mij nog meer compleet dat deel in mij maakt mij mijn authentieke zelf en zijn krijgt haar plek om expressie te geven.
Wanneer ik dit nu schrijf hier nu zit gebeurt er zo veel in me. Dit is waarom ik dit wil en doe. Mijn lichtje laten schijnen. Ik mag er zijn, ik ben. Dat stukje in mij was zo aanwezig in Frankrijk in de bergen en in de Yurt. Net als dat ze als kind er soms was als ik helemaal alleen buiten in de bergen of in het bos aan het spelen was in Noorwegen. Dan voelde ik me zo vrij zo echt zo sterk zo verbonden met de natuur en de wereld. Zij is zo een wezenlijk onderdeel van het grotere geheel. Een stoom van liefde stroomt door me heen. Tranen van vreugde. In verbinding voel ik me nu zo diep. Ik ga dit proberen vast te houden.
Ze krijgt een plek in mijn leven. Ze wilt maken en doen ze heeft zo veel zin om het leven vorm te geven. Ik zal trouw zijn aan haar en wat ze nodig heeft zal ik haar geven. Wouw… Dankbaarheid en liefde vreugde opluchting verbinding…. Zo veel voel ik. Zo dankbaar met tranen veel tranen….
Ik hoop dat je me begrijpt en als je me niet helemaal begrijpt of misschien helemaal niet hoop ik dat je me kan respecteren voor wie ik ben mijn proces mijn waarheid. Ik wil je raken in je hart daar waar het mag. Ik zou het leuk vinden als je met me mee gaat met dit avontuur en jou avontuur om te leven echt te leven echt expressie te geven aan wie je bent.
Dankbaar dat je de tijd hebt genomen om dit te lezen. Zo dankbaar dat je wilt delen. Dankbaar dat ik door het donker door de pijn heen mag voelen en groeien. Dankbaar dat ik langzaam stap voor stap open breek om mijn lichtje te laten schijnen. Dankbaar voor de liefde die ik voel. Dankbaar voor mijn kinderen. Dankbaar voor mijn liefde. Dankbaar voor moeder aarde. Dankbaar voor het water. Dankbaar voor mijn lichaam.
Met zo veel liefde en licht voor jou voor ons allemaal hier op deze mooie aard bol vol leven. Kus Naomi
